My blumblinji

I wanna write about my lovely boyfriend because he deserves everyone who will happen to read this to know how wonderful he is. He is the best person that came to my life and his presence gave light to it during a very difficult time for me. It was a perfect timing.

I was very stubborn at first and rejected opening up to him at all. But he was stubborn too. He spent his time talking to me, trying to show me that he was worth to be trusted, trying to know me, trying to console me when i was sad, trying to understand me, asking me questions, giving me attention, teaching me new things(even about my own feelings), basically showing his interest and not giving up on me.

When i saw him on facebook i thought he was cute, and then this stranger was turning out to be nice as well.
My blumblinji is also smart as fuck. The stuff i learned from him, i would have never learned them from all the people i have ever met combined. He knows about music, psychology, science, maths, basically every fucking field. Even the very interesting or important stuff i learned on the turkish language, i learned them all from him (Even though my blumblinji claims he can't teach a language and crap like that..)

I love him so much. Even when he talks about poop all the time. (He even compared our love to the act of pooping, because pooping is relaxing him, and our love is relaxing him too.You people have no idea about what i'm dealing with!!!)

So yeah. I want a future with the poop-master. I want him to play songs for me, have the work he loves, and then come to ME for hug-hug time. And stuff-stuff time. And i want us to just go outside and walk around and talk about pink snowmen with olive eyes and small Metinian dicks.

I love you my baby <3333333333333333333333333

P.S: i wrote all this for the painter number two!!!

P.S 2: We' ll name our goldfish Flushy because when it dies we re gonna flush it down the toilet

Konstantinos Kavafis poetry

(*Constantine P. Cavafy was a Greek poet who lived in Alexandria. He is now considered one of the finest modern Greek poets. His poetry is taught at schools in Greece and in universities around the world. His poems are, typically, concise but intimate evocations of real or literary figures and milieux that have played roles in Greek culture. Uncertainty about the future, sensual pleasures, the moral character of individuals, homosexuality, and a fatalistic existential nostalgia are some of the defining themes. Many of his poems are pseudo-historical, or seemingly historical, or accurately, but quirkily, historical.)
 

Walls

Without consideration, without pity, without shame
they have built great and high walls around me.

And now I sit here and despair.
I think of nothing else: this fate gnaws at my mind;

for I had many things to do outside.
Ah, why did I not pay attention when they were building the walls?

But I never heard any noise or sound of builders.
Imperceptibly they shut me from the outside world.

Candles

The days of our future stand in front of us
like a row of little lit candles -
golden, warm, and lively little candles.

The days of our past remain behind us,
a mournful line of extinguished candles;
the ones nearest are still smoking,
cold candles, melted, and bent.

I do not want to look at them; their form saddens me,
and it saddens me to recall their first light.
I look ahead at my lit candles.

I do not want to turn back, lest I see and shudder
at how fast the dark line lengthens,
at how fast the extinguished candles multiply.

Waiting for the Barbarians

What are we waiting for, assembled in the forum?
The barbarians are to arrive today.

Why such inaction in the Senate?
Why do the Senators sit and pass no laws?

Because the barbarians are to arrive today.
What laws can the Senators pass any more?
When the barbarians come they will make the laws.

Why did our emperor wake up so early,
and sits at the greatest gate of the city,
on the throne, solemn, wearing the crown?

Because the barbarians are to arrive today.
And the emperor waits to receive
their chief. Indeed he has prepared
to give him a scroll. Therein he inscribed
many titles and names of honor.

Why have our two consuls and the praetors come out
today in their red, embroidered togas;
why do they wear amethyst-studded bracelets,
and rings with brilliant, glittering emeralds;
why are they carrying costly canes today,
wonderfully carved with silver and gold?

Because the barbarians are to arrive today,
and such things dazzle the barbarians.

Why don't the worthy orators come as always
to make their speeches, to have their say?

Because the barbarians are to arrive today;
and they get bored with eloquence and orations.

Why all of a sudden this unrest
and confusion. (How solemn the faces have become!)
Why are the streets and squares clearing quickly,
and all return to their homes, so deep in thought?

Because night is here but the barbarians have not come.
And some people arrived from the borders,
and said that there are no longer any barbarians.

And now what shall become of us without any barbarians?
Those people were some kind of solution.
 
The God forsakes Antony

When suddenly, at the midnight hour,
an invisible troupe is heard passing
with exquisite music, with shouts -
your fortune that fails you now,
your works that have failed, the plans of your life
that have all turned out to be illusions, do not mourn in vain.
As if long prepared, as if courageous,
bid her farewell, the Alexandria that is leaving.
Above all do not be fooled, do not tell yourself
it was a dream, that your ears deceived you;
do not stoop to such vain hopes.
As if long prepared, as if courageous,
as it becomes you who have been worthy of such a city,
approach the window with firm step,
and with emotion, but not
with the entreaties and complaints of the coward,
as a last enjoyment listen to the sounds,
the exquisite instruments of the mystical troupe,
and bid her farewell, the Alexandria you are losing.

They should have provided

I have almost been reduced to a homeless pauper.
This fatal city, Antioch,
has consumed all my money;
this fatal city with its expensive life.

But I am young and in excellent health.
My command of Greek is superb
(I know all there is about Aristotle, Plato;
orators, poets, you name it.)
I have an idea of military affairs,
and have friends among the mercenary chiefs.
I am on the inside of administration as well.
Last year I spent six months in Alexandria;
I have some knowledge (and this is useful) of affairs there:
intentions of the Malefactor, and villainies, et cetera.

Therefore I believe that I am fully
qualified to serve this country,
my beloved homeland Syria.

In whatever capacity they place me I shall strive
to be useful to the country. This is my intent.
Then again, if they thwart me with their methods -
we know those able people: need we talk about it now?
if they thwart me, I am not to blame.

First, I shall apply to Zabinas
and if this moron does not appreciate me,
I shall go to his rival Grypos
And if this idiot does not hire me,
I shall go straight to Hyrcanos
One of the three will want me however.

And my conscience is not troubled
about not worrying about my choice.
All three harm Syria equally.

But, a ruined man, why is it my fault.
Wretched man, I am trying to make ends meet.
The almighty gods should have provided
and created a fourth, good man.
Gladly would I have joined him.

The Satrapy

What a misfortune, although you are made
for fine and great works
this unjust fate of yours always
denies you encouragement and success;
that base customs should block you;
and pettiness and indifference.
And how terrible the day when you yield
(the day when you give up and yield),
and you leave on foot for Susa,
and you go to the monarch Artaxerxes
who favorably places you in his court,
and offers you satrapies and the like.
And you accept them with despair
these things that you do not want.
Your soul seeks other things, weeps for other things;
the praise of the public and the Sophists,
the hard-won and inestimable Well Done;
the Agora, the Theater, and the Laurels.
How can Artaxerxes give you these,
where will you find these in a satrapy;
and what life can you live without these.

Nero's Term

Nero was not worried when he heard
the prophecy of the Delphic Oracle.
"Let him fear the seventy three years."
He still had ample time to enjoy himself.
He is thirty. More than sufficient
is the term the god allots him
to prepare for future perils.

Now he will return to Rome slightly tired,
but delightfully tired from this journey,
full of days of enjoyment -
at the theaters, the gardens, the gymnasia...
evenings at cities of Achaia...
Ah the delight of nude bodies, above all.

Thus fared Nero. And in Spain Galba
secretly assembles and drills his army,
the old man of seventy three.

Addition

I do not question whether I am happy or unhappy.
Yet there is one thing that I keep gladly in mind -
that in the great addition (their addition that I abhor)
that has so many numbers, I am not one
of the many units there.
In the final sum I have not been calculated.
And this joy suffices me.

The first step

The young poet Eumenes
complained one day to Theocritus:
"For two years I have been writing
just to create one mere idyll.
It is my only completed work.
Alas, I see that it is steep,
the ladder of Poetry is very steep;
and from the first step where I am now,
unhappy me, I shall never go higher."
Theocritus said: "These words
are unfitting and blasphemous.
For even if you are on the first step,
you should be proud and happy.
Coming this far is no small accomplishment;
what you have achieved is great glory.
And even this first step
is from the common world very far away.
To set foot upon this step
you must rightfully be
a citizen of the city of ideas.
And in that city it is hard
and rare to become a citizen.
In its agora you find Lawmakers
whom no scoundrel can fool.
Coming this far is no small accomplishment;
what you have achieved is great glory."

Ithaca

When you set out on your journey to Ithaca,
pray that the road is long,
full of adventure, full of knowledge.
The Lestrygonians and the Cyclops,
the angry Poseidon -- do not fear them:
You will never find such as these on your path,
if your thoughts remain lofty, if a fine
emotion touches your spirit and your body.
The Lestrygonians and the Cyclops,
the fierce Poseidon you will never encounter,
if you do not carry them within your soul,
if your soul does not set them up before you.

Pray that the road is long.
That the summer mornings are many, when,
with such pleasure, with such joy
you will enter ports seen for the first time;
stop at Phoenician markets,
and purchase fine merchandise,
mother-of-pearl and coral, amber and ebony,
and sensual perfumes of all kinds,
as many sensual perfumes as you can;
visit many Egyptian cities,
to learn and learn from scholars.

Always keep Ithaca in your mind.
To arrive there is your ultimate goal.
But do not hurry the voyage at all.
It is better to let it last for many years;
and to anchor at the island when you are old,
rich with all you have gained on the way,
not expecting that Ithaca will offer you riches.

Ithaca has given you the beautiful voyage.
Without her you would have never set out on the road.
She has nothing more to give you now.

And if you find her poor, Ithaca has not deceived you.
Wise as you have become, with so much experience,
you must already have understood, what these Ithacas mean.

Days of 1903

I never found them again - the things so quickly lost
the poetic eyes, the pale face, in the dusk of the street.

I never found them again - the things acquired quite by chance,
that I gave up so lightly,
and that later in agony I wanted.
The poetic eyes, the pale face,
those lips, I never found again.

Finalities

Amid fear and suspicions,
with agitated mind and frightened eyes,
we melt and plan how to act
to avoid the certain danger that so horribly threatens us.
And yet we err, this was not in our paths;
the messages were false
(or we did not hear, or fully understand them).
Another catastrophe, one we never imagined,
sudden, precipitous, falls upon us,
and unprepared -- there is no more time -- carries us off.

Che fece .... il gran rifiuto

To certain people there comes a day
when they must say the great Yes or the great No.
He who has the Yes ready within him,
immediately reveals himself,
and saying it he follows his honor and his own conviction.

He who refuses does not repent. Should he be asked again,
he would say no again.
And yet that no --the right no -- crushes him for the rest of his life.

The windows

In these darkened rooms, where I spend
oppresive days, I pace to and fro
to find the windows. -- When a window
opens, it will be a consolation.
But the windows cannot be found,
or I cannot find them. And maybe it is best that I do not find them.
Maybe the light will be a new tyranny.
Who knows what new things it will reveal?

Alexandrian kings

The Alexandrians were gathered
to see Cleopatra's children, Caesarion, and his little brothers,
Alexander and Ptolemy, whom for the first
time they lead out to the Gymnasium,
there to proclaim kings,
in front of the grand assembly of the soldiers.

Alexander -- they named him king
of Armenia, Media, and the Parthians.
Ptolemy -- they named him king
of Cilicia, Syria, and Phoenicia.
Caesarion stood more to the front,
dressed in rose-colored silk,
on his breast a bouquet of hyacinths,
his belt a double row of sapphires and amethysts,
his shoes fastened with white
ribbons embroidered with rose pearls.
Him they named more than the younger ones,
him they named King of Kings.

The Alexandrians of course understood
that those were theatrical words.

But the day was warm and poetic,
the sky was a light azure,
the Alexandrian Gymnasium was
a triumphant achievement of art,
the opulence of the courtiers was extraordinary,
Caesarion was full of grace and beauty
(son of Cleopatra, blood of the Lagidae);
and the Alexandrians rushed to the ceremony,
and got enthusiastic, and cheered
in greek, and egyptian, and some in hebrew,
enchanted by the beautiful spectacle --
although they full well knew what all these were worth,
what hollow words these kingships were.

As much as you can

Even if you cannot shape your life as you want it,
at least try this
as much as you can; do not debase it
in excessive contact with the world,
in the excessive movements and talk.

Do not debase it by taking it,
dragging it often and exposing it
to the daily folly
of relationships and associations,
until it becomes burdensome as an alien life.

Hidden

From all I've done and all I've said
let them not seek to find who I've been.
An obstacle stood and transformed
my acts and way of my life.
An obstacle stood and stopped me
many times as I was going to speak.
My most unobserved acts,
and my writings the most covered -
thence only they will feel me.
But perhaps it is not worth to spend
this much care and this much effort for them to know me.
For - in a more perfect society -
someone else created like me,
will certainly appear and freely act.


Gray

While looking at a half-gray opal
I remembered two lovely gray eyes—
it must be twenty years ago I saw them.

We were lovers for a month.
Then he went away to work, I think in Smyrna,
and we never met again.

Those gray eyes will have lost their beauty—if he’s still alive;
that lovely face will have spoiled.

Memory, keep them the way they were.
And, memory, whatever of that love you can bring back,
whatever you can, bring back tonight.


Morning sea

Let me stop here. Let me, too, look at nature awhile.
The brilliant blue of the morning sea, of the cloudless sky,
the yellow shore; all lovely,
all bathed in light.

Let me stand here. And let me pretend I see all this
(I really did see it for a minute when I first stopped)
and not my usual day-dreams here too,
my memories, those images of sensual pleasure.

Nikos Kavvadias poetry

(*Nikos Kavvadias was a Greek poet and writer, one of the most popular poets in Greece, who used his travels around the world as a sailor, and life at sea and its adventures, as powerful metaphors for the escape of ordinary people outside the boundaries of reality. Images from exotic places, prostitutes, captains gone mad and memories of the War blend in to form a dreamy world full of lucid forms, part fictitious, part true.)


Woman
________

Dance upon the shark's wing,
Shake your tongue in the wind and go,
In some places they called you Judith, here they call you Maria,
The snake and the eel are tearing each other apart on the rock.

I've been in a hurry since I was a kid but now I am taking my time,
A ship's chimney left me in the world and it's whistling.
Your hand, that once caressed my thinning hair,
it almost broke me down for a moment but now cannot affect me.

The mezzaruola and the four-branched anchor have cracked
Raise the try-sail, young boy, let's set out to the open sea
What son of a bitch has cursed upon us and we have such a bad luck,
so that old men and boys are making fun of me?

Painted. With red light shining on you,
Full of seaweeds and rosebuds, an amphibian Fate,
You were riding a horse with no saddle and bridle,
for the first time in a cave in Altamira.

The seagull jumps to blind the dolphin-
Why are you looking at me? Shall I remind you of where you saw me?
It was on the sand, I had twisted you upside down,
the night when they were founding the pyramids.

We had walked together on the Chinese Wall,
The sailors from Ur were next to you, fixing the slipway,
You were among the bare swords at the Granicus battle,
pouring oil into the deep wounds of the Macedonian.

Painted. With a sick light shining on you,
You are thirsty for gold. Take, search, count.
Here, next to you, I am staying still for years,
until you turn to fate, death and stone.


A dagger
_________

I always carry tightly under my belt
a small african steel dagger
- like those that blacks are used to playing with -
that I bought from an old merchant in Algiers.

I remember, as if it were now, the old shopkeeper,
who looked like an old oil painting by Goya,
standing next to long swords and tattered uniforms,
saying in a hoarse voice the following words :

"This here dagger that you want to buy
legend has surrounded with eery stories,
and everyone knows that those who owned it at some time,
each has murdered one close to him.

Don Basilio murdered Donna Julia with it,
his beautiful wife, because she was unfaithful.
Conte Antonio, one night, his wretched brother
was slyly murdering with this here dagger.

A black his young lover out of jealousy
and some Italian sailor a Greek boatswain.
From hand to hand it passed and into mine.
Many things my eyes have seen, but this one makes me quiver.

Come close and look at it, it has an anchor and a crest,
it's light, why take it, it's not even a quarter,
but I would advise you to buy something else."
- How much? - Seven francs only. As long as you want it, take it.

A small dagger I have tightly in my belt,
that a whim made me make it my own;
and because I hate no one in the world to kill,
I am afraid some day I'll turn it against myself. 


Fata Morgana
_____________

I'll make my communion with seawater,
Distilled from your body drop by drop,
in an ancient copper cup from Algiers,
As done by pirates of old before the fight.

Where are you coming from? From Babylon.
Where are you going? To the eye of the cyclone.
Whom do you love? A Gypsy maid.
What is her name? Fata Morgana.

A leather sail, all smeared with wax,
Of cedar-wood reeking, of incense and varnish,
Like the smell of the hold in an aging ship
Built at that time on Euphrates in Phoenicia.

Where are you coming from? From Babylon.
Where are you going? To the eye of the cyclone.
Whom do you love? A Gypsy maid.
What is her name? Fata Morgana.

Fire-hued rust in the mines of Sina,
The capes of Gerakini and Stratoni
That coating, that old blessed rust gave us birth,
It feeds us, feeds on us, and then it kill us.

Where are you coming from? From Babylon.
Where are you going? To the eye of the cyclone.
Whom do you love? A Gypsy maid.

What is her name? Fata Morgana.

Mal Du Depart
_____________________
 

Always the perfect, unworthy lover
of the endless voyage and azure ocean,
I shall die one evening, like any other,
without having crossed the dim horizon.

For Madras, Singapore, Algeria, Sfax,
the proud ships will still be setting sail,
but I shall bend over a chart-covered desk
and look in the ledger, and make out a bill.

I'll give up talking about long journeys,
My friends will think I've forgotten at last;
my mother will be delighted: she'll say
"A young man's fancy, but now it's passed."

But one night my soul will rise up before me,
and ask, like some grim executioner, "Why?"
This unworthy trembling hand will take arms
and fearlessly strike where the blame must lie.

And I, who longed to be buried one day
in some deep sea of the distant Indies
shall come to a dull and common death;
shall go to a grave like the graves of so many.

On God

Firstly, when you say you believe in god, which god are you referring to? Baal, Jupiter, Quetzalcoatl, Odin... maybe the Hindu gods? or Yahweh, the god of the abrahamic religions (Judaism, Christianity, Islam)?

By what criteria you choose one over the other? And don't tell me "the miracles in the holy books." The holy books of every religion speak about miracles happening "then" and ironically none of them happens nowdays. 

But suppose you choose the god of the abrahamic religions. What does that automatically mean? It means that the believers of all the other religions are stupid and you are the smart one.

Why don't all people worship your god if it is purely a matter of logic? You only need to inform them of your argument and you will immediately convert them.

If you don't believe that everyone else is stupid though, you must accept that it is indeed just a matter of faith. But if it's just a matter of faith, then how do you know that your religion is superior to every other? 

Ok, let's suppose you've picked a god, Yahweh. Then? How do you choose between Judaism, Christianity or Islam? If we choose Christianity, what is the safe criterion to choose between the orthodox and the catholic faith? Between the old and the new calendar? Among the teachings of Anthimos or Hieronymus?

You can find any (apparently arbitrary) criterion you want. And before you tell me that is not arbitrary, think again. If for example you are Catholic, so many millions of Orthodox are stupid and you're smart. They are idiots who do not believe that the Holy Spirit "proceeds from the Son". And how exactly can you confirm or deny that this thing is true? You can't.
 
Have you ever wondered that, if god exists and has specific requirements from us, why there are so many religions and sects, why everyone gives his own interpretation of the nature of god and his will? If there was indeed a god, wouldn't he automatically solve all these issues? for instance by sending an angel to the head of every religion to explain them that his will is expressed properly only by Catholic Christians or by the New Calendarists and that everyone should follow these teachings. 

Didn't god think of that very easy process? Did he decide to leave the greater part of humanity in ignorance and sin?

If you are a Christian, consider this: if your almighty god existed, why would he ever allow Islam to grow to be such a huge religion?

If you are a Muslim, ask yourself, if your almighty god existed, why would he ever allow the division of Islam into Sunni and Shia?

Of course, you will say: if there is no god then why are so many miracles happening? They're not happening. Just because there is no god.

Okay, let's assume that someone is diagnosed with a disease and prays to Virgin Mary in order to get well. And indeed, after some time the tests show that he was cured. This is not a criterion for the effectiveness of the "Blessed Virgin". 
Have you ever thought that neither her nor any other saint ever managed to make an amputated arm grow back? Why don't miracles ever happen in these cases?

Before you orthodox christians tell me about the "crying" icon of Virgin Mary, i will ask you this: How do you know that there's none behind it peeling onions? :ppp  
Sorry for that but i'm too tempted not to joke about it, it's too ridiculous. You do realize of course how much money the church gets even when you buy candles. So imagine what happens when thousands of believers gather to see the 'miracle'.
 
If indeed there is a god, rather than making images cry, let him feed some starving kids. Or even better, let him deposit a few millions in my bank account.

I do not know exactly how the universe was created. We don't know yet but that doesn't mean that someone has created it.
Even if you accept that some power created the world, that does not automatically mean that this force hears your prayers, cares about you, what you do, how you live your life and it doesn't mean that you have secured an area in paradise just because you fasted on Good Friday. One thing does not imply the other.

But there is also the argument: "Oh well, but if you do not believe, who do you turn to when you feel weak?". You realize, I hope, that my need to turn to someone, does not mean that that someone exists. The need for my New Year's gift, does not imply the existence of Santa Claus.
 
But what about those who had an "experience" with god? Firstly i need to remind them that over the centuries and in every religion, there were always people who had "personal experience" with the divine. Who is right then? The person who had personal experience with Apollo, with goddess Kali, with Yahweh or with the aliens who kidnapped him?

And how is it that Christians, Hindus and other religious people each have personal experience with their own god and never the other way around? Why doesn't goddess Kali appear in front of a Christian monk or Jesus in front of a Hindu priest?Our mind plays strange games. An experience which we experience as real, is not necessarily true. Neurologists and psychiatrists have studied and explained these for many years.
But it is almost impossible to convince a believer who feels special because he was the god's "chosen" that what they experienced was something included in the wider category of "hallucinations". Especially since he felt like it was real.

God probably does not exist. Live your life free of false limitations and fairy tales. 
But then, are all these people who believe in god stupid? No, they are not.
 
Faith in god means many things. It implies that nothing gets lost when we go through life. That it continues to exist elsewhere. It implies that our loved ones are somewhere in the sky looking at us and that we would eventually meet them again. It implies that our good acts are rewarded, while all these bad people will receive fair punishment, if not here, at least in the next life.It implies that there is an entity that, as a loving father, listens to us when we turn to him and supports us.
 
If anyone denies his faith in god, he is missing all these. Our everyday life is not a playground. On the contrary. It is full of pain, failures, difficulties and disappointments. Faith in god may help people deal with all that. Gives strength and hope.
Moreover, he who denies god, must also accept that everything he heard for so many years from school, parents and church are all lies. He should build a completely new identity.  

It is indeed very difficult for a person to lift that weight. 

Περι Θεου

Απο: sfang

Κατ’ αρχάς, όταν λέτε ότι πιστεύετε στον θεό, σε ποιον θεό αναφέρεστε; Στον Βάαλ, τον Δία, τον Κετζαλκοάτλ, τον Όντιν, τις ινδουϊστικές θεότητες ή τον θεό των μονοθεϊστικών θρησκειών (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, ισλάμ);

Με ποιο κριτήριο έχετε επιλέξει τον έναν από τον άλλο; Και μη μου πείτε “τα ιερά βιβλία που λένε για θαύματα”. Γιατί τα ιερά βιβλία ΚΑΘΕ θρησκείας λένε για θαύματα τα οποία έγιναν “τότε” και, κατά διαβολική σύμπτωση, έπαψαν να επαναλαμβάνονται.

Ας υποθέσουμε όμως ότι επιλέγετε τον θεό των μονοθεϊστικών θρησκειών. Αυτό τι σημαίνει αυτομάτως; Σημαίνει ότι οι πιστοί όλων των άλλων θρησκειών είναι ανόητοι ενώ εσείς έξυπνοι.

Γιατί, αν είναι καθαρά θέμα λογικής, τότε γιατί δεν καταλήγουν όλοι οι άνθρωποι να λατρεύουν τον δικό σας θεό; Αρκεί απλώς να τους ενημερώσετε για την επιχειρηματολογία σας και αμέσως θα τους προσηλυτίσετε.

Αν λοιπόν δεν θέλετε να βγάλετε όλους τους αλλόθρησκους εκ γενετής χαζούς, πρέπει να δεχτείτε ότι είναι θέμα πίστης. Αλλά αν είναι μόνο θέμα πίστης, τότε πού υπερέχει η δική σας θρησκεία από οποιαδήποτε άλλη; Όσο αυθαίρετα πιστεύω εγώ στον ένα και μοναδικό θεό, πιστεύει και ο γείτονάς μου στον Δία.

Άντε όμως και καταλήξαμε στον συγκεκριμένο θεό. Από εκεί και πέρα πώς προχωράμε; Πώς επιλέγουμε ανάμεσα σε ιουδαϊσμό, χριστιανισμό ή ισλάμ; Αν επιλέξουμε χριστιανισμό, ποιο είναι το ασφαλές κριτήριο για να επιλέξουμε ανάμεσα σε ορθόδοξη και καθολική πίστη; Ανάμεσα στο παλιό και το νέο ημερολόγιο; Ανάμεσα στα διδάγματα του Άνθιμου ή του Ιερώνυμου;

Μπορείτε να βρείτε όποιο (αυθαίρετο προφανώς) κριτήριο θέλετε. Και πριν μου πείτε ότι δεν είναι αυθαίρετο, αναλογιστείτε ξανά. Αν λόγου χάρη είστε καθολικοί, τόσα εκατομμύρια ορθόδοξοι είναι ανόητοι και εσείς είστε οι έξυπνοι; Δηλαδή αυτοί είναι βλάκες που δεν πιστεύουν ότι το Άγιο Πνεύμα είναι “και εκ του υιού εκπορευόμενο”; Και πώς ακριβώς μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ή να διαψεύσουμε ότι συμβαίνει το ένα ή το άλλο; Δεν μπορούμε φυσικά. Αφού δεν μπορούμε λοιπόν, τι δηλώνει για τη διανοητική μας κατάσταση ότι επιλέγουμε τη μία εκδοχή ή την άλλη;

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, αν ο θεός υπάρχει και είναι ένας και έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις από εμάς, γιατί υπάρχουν τόσο πολλές θρησκείες και αιρέσεις; Γιατί ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του για τον θεό και δίνει τη δική του ερμηνεία για τη φύση και τη θέλησή του; Αν υπήρχε πράγματι θεός, δεν θα έλυνε αυτόματα όλα αυτά τα ζητήματα με κάποιον, απλό για εκείνον, τρόπο; Λόγου χάρη να στείλει από έναν άγγελο στον επικεφαλής κάθε θρησκείας για να του εξηγήσει ότι το θέλημά του εκφράζεται σωστά μόνο από τους Χριστιανούς Ορθοδόξους Νεοημερολογίτες και ότι πρέπει όλοι οι υπόλοιποι να ακολουθήσουν τα διδάγματα των τελευταίων.

Το ότι δεν μπαίνει ο θεός σε μια τόσο απλή και εύκολη διαδικασία, αφήνοντας το μεγαλύτερο κομμάτι της ανθρωπότητας στην άγνοια και την αμαρτία, δεν εξηγείται πολύ εύκολα αν σκεφτούμε ότι ο θεός, όπως τον κατανοείτε τουλάχιστον, δεν υπάρχει;

Αν είστε χριστιανοί, σκεφτείτε το εξής: αν υπήρχε ο θεός, όπως τον περιγράφει η θρησκεία σας και όπως τον κατανοείτε, θα επέτρεπε ποτέ να δημιουργηθεί το σχίσμα; Θα επέτρεπε ποτέ στο ισλάμ να γίνει μια τόσο μεγάλη θρησκεία;

Αν είστε μουσουλμάνοι, αναρωτηθείτε: αν υπήρχε ο παντοδύναμος θεός, όπως τον περιγράφει η θρησκεία σας και όπως τον κατανοείτε, δεν θα έβρισκε κάποιον καλύτερο τρόπο για να κάνει γνωστό το θέλημά του από έναν αγράμματο καμηλιέρη; Θα χρειαζόταν άραγε να βάλει τους πιστούς του να κάνουν ιερούς πολέμους για να προσηλυτίσουν τους αλλόδοξους λαούς; Δεν θα είχε πετύχει μέχρι σήμερα τον συνολικό προσηλυτισμό κάθε ανθρώπου και κάθε κοινωνίας στον ορθό δρόμο; Θα επέτρεπε ποτέ τη διάσπαση του ισλάμ σε σουνίτες και σιίτες;

Μα καλά, θα μου αντιπροτείνετε: αν δεν υπάρχει θεός, πώς γίνονται τόσα θαύματα;

Δεν γίνονται. Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει θεός.

Κατ’ αρχάς δεν έχουμε ακριβή στατιστικά στοιχεία για το πόσοι “θεραπεύονται” κάθε χρόνο από τις κατά τόπους Παναγίες. Επιπλέον δεν έχουμε ακριβή στοιχεία για το τι ακριβώς είχαν και αν η ασθένεια επανήλθε. Π.χ. μπορεί κάποιος να έχει διαγνωστεί με μια ασθένεια και να κάνει τάμα στη Μεγαλόχαρη προκειμένου να γίνει καλά. Και πράγματι, μετά από κάποιο διάστημα, οι εξετάσεις να δείξουν ότι θεραπεύτηκε. Αυτό όμως δεν είναι κριτήριο για την αποτελεσματικότητα της Μεγαλόχαρης.

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι ούτε η Μεγαλόχαρη ούτε κανένας άλλος άγιος δεν κατάφεραν ποτέ να κάνουν ένα ακρωτηριασμένο χέρι να ξαναφυτρώσει; Και ότι θαύματα γίνονται μόνο εκεί που θα μπορούσε η θεραπεία να οφείλεται σε άλλους, μη θεϊκούς, παράγοντες;

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι αν υπήρχε ο πανάγαθος και παντοδύναμος θεός, δεν θα υπήρχε τόσος πόνος, τόσο κακό και τόση οδύνη στον κόσμο; Φυσικά οι θεολόγοι κάνουν πολύπλοκα νοητικά κατασκευάσματα του τύπου “ναι, αλλά θα ανταμειφθούν στην επόμενη ζωή”, “το κάνει για να μας δοκιμάσει”, ”άγνωστες οι βουλές του Κυρίου”, και άλλα παρόμοια.

Αντί να χρησιμοποιείτε τέτοια νοητικά τερτίπια, για σκεφτείτε το λίγο. Θα επέτρεπε πράγματι ένας πανάγαθος και παντοδύναμος θεός να πραγματοποιούνται όλες αυτές οι φρικαλεότητες που ακούμε να συμβαίνουν σε πολέμους, εγκλήματα, ασθένειες, λιμούς και τόσα άλλα;

Αντί να πούμε “άγνωστες οι βουλές του Κυρίου”, δεν είναι πιο λογικό να υποθέσουμε ότι ο Κύριος δεν υπάρχει; Και ότι μυθολογίες 2.000 ετών και βάλε δεν είναι καλοί λόγοι για να διαμορφώνουμε την καθημερινότητά μας;

Γιατί δεν είναι απλά θέμα πίστης, όπως αντιλαμβάνεστε. Αν εγώ θέλω να είμαι σωστός χριστιανός, πρέπει να νηστεύω, να μην κάνω σεξ πριν το γάμο ή με άτομα του ίδιου φύλου με εμένα και ένα σωρό άλλα πράγματα. Γενικώς να έχω ένα εκατομμύριο περιορισμούς στην καθημερινότητά μου.

Αν όμως δεν υπάρχει θεός, δεν θα ήμουν λίγο αφελής να χάσω τόσες απολαύσεις χωρίς τελικά να υπάρχει λόγος; Και όταν λέω αφελής, να καταλαβαινόμαστε, έτσι;

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι η πλειονότητα των θρησκευτικών απαγορεύσεων έχουν κοινωνικές προεκτάσεις; Λόγου χάρη, επειδή η κλοπή ως φαινόμενο δημιουργεί προβλήματα στο κοινωνικό σύνολο, δεν αρκεί να την απαγορεύσω νομικά. Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό να την συμπεριλάβω στις αμαρτίες που οδηγούν στην κόλαση.

Αν θέλω να ντύνονται οι γυναίκες πιο σεμνά, αντί να τις κυνηγάω, αρκεί να πω ότι είναι θέλημα θεού. Ξέρετε, οι μουσουλμάνες που φοράνε τις μαντίλες, δεν το κάνουν απαραίτητα επειδή τους το επιβάλλουν οι σύζυγοι τους. Συνήθως ντύνονται έτσι θεωρώντας ότι αυτό επιθυμεί ο θεός τους.

Αν και τα πιο πάνω νομίζω ότι καλύπτουν το θέμα, θα ήθελα να μείνω σε κάποια επιμέρους ζητήματα, όπως είναι τα θαύματα.

Πριν μου πείτε για τις εικόνες που δακρύζουν, θα σας ρωτήσω: και πού το ξέρω εγώ ότι δεν υπάρχει κάποιος πίσω από την εικόνα που της καθαρίζει κρεμμύδια; Ή, για να σοβαρευτούμε λίγο: Μια καλή ερμηνεία για τα “άγια” δάκρυα είναι η υγρασία. Επίσης αν μια εκκλησία έχει αφραγκιές, μπορεί με μια σύριγγα να ρίξει σταγονίτσες υγρού μέσα από το τζάμι της εικόνας και να την κάνει αυτόματα να δακρύσει.

Αντιλαμβάνεστε φυσικά πόσα χρήματα θα εισπράξει η εκκλησία από τα κεριά που θα αγοράσουν οι χιλιάδες πιστοί που θα συρρεύσουν να δουν το “θαύμα”. Και για να βάλουμε και λίγο το μυαλό μας να δουλέψει: το γεγονός ότι για κάτι δεν έχουμε λογική εξήγηση, δεν σημαίνει ότι είναι θαύμα. Σημαίνει ότι δεν έχουμε, αυτήν τη στιγμή, λογική εξήγηση. Αν δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τους κεραυνούς, αυτό δεν σημαίνει ότι τους ρίχνει ο Δίας. Αν δεν έχουμε ερμηνεία για τους σεισμούς, αυτό δεν σημαίνει ότι τους προκαλεί ο Εγκέλαδος.

Πριν καταφύγετε στην εκδοχή του “θαύματος”, σκεφτείτε αν το γεγονός στο οποίο αναφέρεστε είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να ερμηνευθεί με τον νόμο των πιθανοτήτων ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο. Αλλά ακόμη και αυτό να συμβαίνει, πάλι δεν σημαίνει τίποτε. Σημαίνει απλώς ότι, αυτήν τη στιγμή, δεν μπορούμε να δώσουμε μια ικανοποιητική ερμηνεία.

Αν πράγματι υπάρχει θεός, αντί να κάνει εικόνες να δακρύζουν, ας στείλει πέντε αγγέλους στην πλατεία Συντάγματος και ας κάνει μερικά χέρια ή πόδια να ξαναφυτρώσουν. Ή, ακόμη καλύτερα, ας κάνει μια κατάθεση μερικών εκατομμυρίων ευρώ στον τραπεζικό μου λογαριασμό.

Σε αυτό το πνεύμα, της λογικής ερμηνείας, συμπεριλαμβάνεται και η απάντηση για το θέμα της δημιουργίας του σύμπαντος. Δεν ξέρω πώς ακριβώς δημιουργήθηκε το σύμπαν. Το ότι δεν ξέρω όμως και πιθανόν να μην το κατανοήσω ποτέ, δεν σημαίνει ότι το δημιούργησε κάποιος.

Γιατί τότε τίθεται το ερώτημα, ποιος δημιούργησε αυτό τον κάποιο. Αν μπορώ να δεχτώ αυθαίρετα ότι ο θεός υπήρχε πάντα, μπορώ να δεχτώ, εξίσου αυθαίρετα, και ότι το σύμπαν υπήρχε πάντα. Γιατί δηλαδή η μία αυθαίρετη σκέψη είναι καλύτερη από την άλλη;

Ακόμη όμως και αν δεχτώ ότι κάποια δύναμη δημιούργησε τον κόσμο, αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι αυτή η δύναμη ακούει τις προσευχές μου, ενδιαφέρεται για μένα, τι κάνω, πώς ζω τη ζωή μου και ότι μου έχει εξασφαλίσει οικόπεδο στον παράδεισο αν νηστέψω τη Μεγάλη Παρασκευή. Το ένα δεν συνεπάγεται το άλλο.

Ας πάρουμε τώρα και το επιχείρημα “μα καλά, αν δεν πιστεύεις, σε ποιον θα έχεις να στραφείς όταν αισθάνεσαι αδύναμος;”. Αντιλαμβάνεστε, ελπίζω, ότι η ανάγκη μου να στραφώ σε κάποιον, δεν συνεπάγεται και την ύπαρξή του. Η ανάγκη μου για δώρο την Πρωτοχρονιά, δεν συνεπάγεται την ύπαρξη του Άγιου Βασίλη.

Ένα ακόμη επιχείρημα που μπορεί κανείς να ακούσει είναι “αν δεν υπάρχει Θεός, τότε επιτρέπονται τα πάντα”. Τη “λογική” αυτού του επιχειρήματος δεν χρειάζεται καν να την σχολιάσω. Το ότι δεν σας αρέσει ένα συμπέρασμα, δεν σημαίνει ότι οι προκείμενες που οδηγούν σε αυτό είναι εσφαλμένες. Σε κάθε περίπτωση, ο λόγος για τον οποίο δεν σκοτώνετε, κλέβετε, ψεύδεστε είναι μόνο ότι απαγορεύονται από τη θρησκεία σας; Αν ναι, σκεφτείτε τι γνώμη θα σχηματίσουν για εσάς εκείνοι που δεν τα κάνουν όλα αυτά παρ’ όλο που δεν πιστεύουν ότι θα τιμωρηθούν στην επόμενη ζωή.

Τι γίνεται όμως με όσους είχαν μια “βιωματική” εμπειρία του θεού; Κατ’ αρχάς θα πρέπει να τους υπενθυμίσουμε ότι, ανά τους αιώνες και ανά τις θρησκείες, πάντα υπήρχαν άνθρωποι που είχαν βιωματική εμπειρία του θείου. Ποιος έχει δίκιο λοιπόν; Αυτός που έχει βιωματική εμπειρία του Απόλλωνα, της θεάς Κάλι, του θεού των χριστιανών ή των εξωγήινων που τον απήγαγαν;

Και πώς συμβαίνει οι χριστιανοί, οι ινδουϊστές και οι λοιποί θρήσκοι να έχουν ο καθένας βιωματική εμπειρία του δικού τους θεού και ποτέ το αντίστροφο; Γιατί δεν εμφανίζεται η

θεά Κάλι σε έναν χριστιανό καλόγερο ή ο Ιησούς σε έναν ινδουιστή ιερέα;

Το μυαλό μάς παίζει περίεργα παιχνίδια. Μια εμπειρία την οποία βιώνουμε ως αληθινή, δεν είναι απαραίτητα και αληθινή. Νευρολόγοι και ψυχίατροι έχουν μελετήσει και εξηγήσει αυτές τις “βιωματικές” εμπειρίες εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να πείσεις έναν πιστό, ο οποίος νοιώθει ξεχωριστός επειδή ο θεός του τον “επέλεξε”, ότι αυτό που βίωσε ήταν κάτι που θα μπορούσε να να συμπεριληφθεί στην ευρύτερη κατηγορία των παραισθήσεων. Εξάλλου, εκείνος το ένιωσε σαν να ήταν πραγματικό.

Θεός μάλλον δεν υπάρχει. Ζήστε λοιπόν τη ζωή σας ελεύθεροι από ψεύτικους περιορισμούς και παραμυθάκια!

Δηλαδή όλοι αυτοί που πιστεύουν στο θεό είναι χαζοί;

Όχι, δεν είναι χαζοί. Όχι περισσότερο από εμένα και από εσένα.

Κοιτάξτε τι γίνεται όμως.

Η πίστη στον θεό συνεπάγεται πολλά πράγματα.

Συνεπάγεται ότι δεν χανόμαστε στο τίποτε όταν φεύγουμε από τη ζωή. Ότι συνεχίζουμε να υπάρχουμε κάπου αλλού.

Συνεπάγεται ότι οι αγαπημένοι μας βρίσκονται κάπου ψηλά και μας κοιτάζουν και ότι θα τους ξανασυναντήσουμε κάποια στιγμή.

Συνεπάγεται ότι οι καλές μας πράξεις θα ανταμειφθούν, ενώ όλοι αυτοί οι κακοί άνθρωποι θα εισπράξουν τη δίκαιη τιμωρία τους –αν όχι σε αυτήν– τουλάχιστον στην επόμενη ζωή.

Συνεπάγεται ότι υπάρχει μια οντότητα η οποία, σαν στοργικός πατέρας, μας ακούει όταν του απευθυνόμαστε, μας προσέχει και μπορεί να μας στηρίξει στις δυσκολίες που περνάμε.

Συνεπάγεται ότι σε πολλά ηθικά θέματα υπάρχουν έτοιμες και εύκολες απαντήσεις.

Αν κάποιος αρνηθεί την πίστη στον θεό, τα χάνει όλα αυτά. Στερείται ένα πολύ ισχυρό ψυχικό δεκανίκι. Η καθημερινότητά μας δεν είναι μια παιδική χαρά. Αντιθέτως. Είναι γεμάτη πόνο, αποτυχίες, δυσκολίες και απογοητεύσεις. Η πίστη στον θεό σε βοηθάει να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά. Σου δίνει δύναμη και ελπίδα.

Εξάλλου, εκείνος που αρνείται την πίστη του, πρέπει επίσης να δεχτεί ότι όλα όσα άκουγε τόσα χρόνια από σχολείο, γονείς και εκκλησία είναι ψέμματα. Πρέπει να αναθεωρήσει την ταυτότητά του. Το πώς αντιλαμβάνεται τον εαυτό του εντός του σύμπαντος, αλλά και εντός της κοινωνίας και της οικογένειάς του.

Είναι πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο να σηκώσει αυτό το βάρος. Και το δεκανίκι του να στερηθεί και να πρέπει να αντιληφθεί τον εαυτό του σε έναν διαφορετικό κόσμο. Δεν είναι χαζομάρα λοιπόν, ούτε αφέλεια. Είναι απλώς αδυναμία χαρακτήρα. Και η αδυναμία χαρακτήρα είναι κάτι ανθρώπινο. Πολύ ανθρώπινο.

Kemal -Nikos Gatsos

Written by greek poet Nikos Gatsos, sung by Alkinoos Ioannides.
 https://www.youtube.com/watch?v=5LrGmEhEUMA

"Hear now the story of Kemal
A young prince from the East
A descendant of Sinbad the Sailor,
Who thought he could change the world.
But bitter is the will of Allah,
And dark the souls of men …

Once upon a time in the East,
The coffers are empty, the waters are stagnant.
In Mosul, in Basrah, under an old date-palm,
The children of the desert are bitterly crying.
A young man of ancient and royal race
Overhears their lament and goes to them.
The Bedouins look at him sadly
And he swears by Allah that things will change.

When they learn of the young man’s fearlessness,
The rulers set off with wolf-like teeth and a lion’s mane.
From the Tigris to the Euphrates, in heaven and on earth,
They pursue the renegade to catch him alive.
They pounce on him like uncontrollable hounds,
And take him to the caliph to put the noose around his neck.
Black honey, black milk he drank that morning
Before breathing his last on the gallows.

With two aged camels and a red steed,
At the gates of heaven the prophet awaits.
They walk together among the clouds
With the star of Damascus to keep them company.

After a month, after a year, they find Allah
Who, from his high throne, tells foolish Sinbad:
‘O my vanquished upstart, things never change;
Fire and knives are the only things men know.’
Goodnight, Kemal. The world will never change. Goodnight…"

Η Εκκλησία της Κύπρου "δωρίζει" την περιουσία της;

Ρώσοι και Εκκλησία στην Κύπρο : πάρτε παραδείγματα μάρκετινγκ και κρατήστε πολλές πολλές σημειώσεις για μελλοντικές σας έρευνες σε ο,τι αφορά στις αντιδράσεις της μάζας. Πάντως αν έχετε ανάγκη για μια κάποια εκτόνωση και για χαράς ευαγγέλια, η ευκαιρία είναι μοναδική: χαρείτε και νιώστε υπερήφανοι. Όπως εκεί το 55-59... Τα χέρια κάτω από το τραπέζι ήδη σφίγγονται σε συμφωνίες που είτε δεν θέλετε, είτε δεν μπορείτε να υποπτευθείτε. Ειδικά με την πρόταση του τράγου της Κυπριακής εκκλησίας να παραχωρήσει όλη την περιουσία της στην διάθεση του κράτους, έχω μείνει άφωνη. Άφωνη από το πόσο σπουδαία στρατηγική επένδυση θα αποτελέσει κάτι τέτοιο.

Δεν πρόκειται για δωρεά, αλλά για επένδυση. Ας το καταλάβουμε αυτό. Δωρεά σημαίνει δίνω κάτι δίχως αντάλλαγμα. Τα ομόλογα εμπίπτουν στην κατηγορία «αντάλλαγμα μηδέν;» δεν νομίζω. Όλες οι μητροπόλεις, οι ενορίες, τα μοναστήρια θα κατέχουν ομόλογα του κράτους. Κρατική δηλαδή εγγύηση που μπορεί να παιχτεί στο χρηματιστήριο και να «ανεβοκατεβεί». Ας υποθέσουμε όμως ότι κανω λάθος και ότι πραγματικά δεν υπάρχει αντάλλαγμα χρηματικό.

 Μακροπρόθεσμα όμως είναι προφανές το αντίτιμο: Άντε μετά να πεις στην εκκλησία της Κύπρου να μην εκφέρει πολιτικό λόγο. Άντε μετά να μιλήσεις για διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους. Άντε να μιλήσεις για οτιδήποτε θα μπορεί να θίξει την εκκλησία την στιγμή που , αυτή, μάλιστα αυτή και πέραν από κάθε αμφιβολία, στην δύσκολη στιγμή σαν από μηχανής θεός παραχώρησε την (κατά τα λεγόμενα του Χρυσόστομου) τεράστια περιουσία της (την οποία μάζευε τόσο καιρό για μια δύσκολη ώρα σαν και αυτή;). Αμέσως ο Αρχιεπίσκοπος, για άλλη μια φορά, γίνεται και πολιτικός άρχοντας, οι εκκλησίες, οι ενορίες και τα μοναστήρια αποκτούν και πολιτική χροιά. Μπορείτε να σκεφτείτε μια καλύτερη επένδυση από μέρους της Κυπριακής Εκκλησίας; Χειροκρότημα θερμό για τους ανθρώπους πάντως που το σκέφτηκαν. Τους βγάζω το καπέλο. Υπό την προβιά του σωτήρα και μάλιστα του μεγαλόκαρδου, τα κερδίζουν όλα.

Orthodox Icons

I think that looking at how christian "saints" are portrayed on orthodox icons, someone can understand the "values" of orthodox christianity. You see weak, ill, miserable, ugly, almost crazy looking humans.

They are obviously trying to show that these were people who went into extreme fasting and who no longer cared about their physical body. And that this is the ultimate good. And that suffering is the way a person can reach god. We have to suffer in order to come closer to the "creator". Pleasure, joy, health, living a good life, eating the things you want to, being near friends, all these are sins.

And the only way to be saved from eternal torture is looking and feeling miserable, like them:

Pope Francis

New Pope, same shit:

 

He may be the first latino Pope, but unfortunately he is the 266th conservative Pope.

Νεκροί Θεοί

"Πού είναι το νεκροταφείο των αρχαίων θεών; Ποιός θρηνεί  στους τάφους τους; Κάποτε ο Δίας ήταν ο βασιλιάς των θεών και όποιος αμφέβαλλε για τη  δύναμή του ήταν ipso facto αδαής και βάρβαρος. Έχουν άραγε οι άνθρωποι σήμερα την ίδια γνώμη για το Δία;

Και τί να πούμε για τον Χουιτζιλοπότστλι; Εδώ και μόλις πεντακόσια χρόνια θυσιάζονταν γι'αυτόν χιλιάδες νέοι και παρθένες. Σήμερα όμως κανείς δεν τον θυμάται, εκτός ίσως από κάποιον άγριο στα βάθη του Μεξικό. Ποιός να ξέρει πού είναι ο τάφος του;   Ή ο τάφος του Σεντεότλ;  Ή του Οντίν;  Ή του Σατούρνου;  Ή του Άμμων-Ρα;  Ή της  Ίσιδος;  Ή του Άρη; Ή του Αντού;  Ή του Οματάκλ;  Ή του Μεροντάχ;  Ή του Ασσούρ;  Ή της Ιστάρ;  Ή της Ντιάνας; Ή του Θόρ;  Ή της Μινέρβα;  Ή του Όσιρι;  Ή της Αντεόνας;

Σε ποιά ξεχασμένη κόλαση περιμένουν την ανάστασή τους;  Πού είνα η ιτιά που κρέμασαν τις άρπες τους;

Κι όμως, όλοι αυτοί ήταν κάποτε μεγάλοι θεοί. Γενεές ανθρώπων μοχθούσαν για να κτίσουν τεράστιους ναούς με ογκόλιθους προς τιμήν τους.  Η ερμηνεία κάθε τους καπρίτσιου απασχολούσε χιλιάδες ιερείς, μάγους, ιεροκήρυκες, οιωνοσκόπους, επισκόπους. Η αμφισβήτηση τους σήμαινε θάνατο- συνήθως στην πυρά. Στρατοί ολόκληροι εξορμούσαν εναντίον των απίστων.

Τελικά όμως όλοι αυτόι οι θεοί μαράζωσαν και πέθαναν και σήμερα κανείς πια δεν τους σέβεται.  Ήταν όλοι τους θεοί σπουδαίοι: ήταν όλοι παντοδύναμοι, παντογνώστες και αθάνατοι. Είναι όλοι νεκροί."

Mένκεν.

Creationism

Considering the fact that at least 98% of the species on this planet went extinct, how can someone support that all this mass extinction's only aim was the appearance of our species?

And isn't it weird that religion, which never stops demanding from us humility and modesty, in fact supports this sick egocentrism and megalomania?

What kind of creator is someone so wasteful and so stubborn?

What kind of creator is someone so cruel and so mean?

And what kind of creator is someone, who instead of choosing to present himself in front of the advanced civilizations of that time, chooses to present himself in front of illiterate villagers in the desert?

Religion claims to "know" the word of God- always humbly and in a modest way, of course.

It's time to stop respecting these ridiculous superstitions, whose only aim is controlling humans in our real world.

Δημιουργισμός

Δεδομένου ότι τουλάχιστον το 98%  των ειδών σε αυτόν τον πλανήτη εξαφανίστηκαν, πώς μπορεί να υποστηριχθεί ότι όλη αυτή η εξαφάνιση και μετέπειτα η τεράστια έκρηξη ζωής, είχε ως μοναδικό στόχο της την εμφάνιση του είδους μας;

Και δεν είναι παράδοξο το ότι η θρησκεία, η οποία δεν παύει να απαιτεί από μας μια μαζοχιστική σχεδόν μετριοφροσύνη, ενθαρρύνει αυτήν την ακραία μορφή εγωκεντρισμού και μεγαλομανίας;

Τί είδους δημιουργός είναι κάποιος τόσο σπάταλος, τόσο ιδιότροπος και τόσο στο "περίπου";

Τί είδους δημιουργός είναι κάποιος τόσο σκληρός και αδιάφορος;

Και πάνω απ' όλα- τί είδους δημιουργός είναι κάποιος που αποφασίζει να "αποκαλυφθεί" σε αμόρφωτους βοσκούς στην έρημο;

Ποιός μπορεί να πει πως γνώρισε ή κατανόησε το νου του θεού; κι όμως, αυτό στην πραγματικότητα ισχυρίζονται - πάντα με ταπεινότητα και μετριοφροσύνη-οι θρησκευόμενοι.

Καιρός είναι να παύσουμε να εκτιμούμε αυτές τις απίθανες αξιώσεις, των οποίων ο μόνος στόχος είναι η άσκηση εξουσίας επί των ανθρώπων στον πραγματικό και υλικό κόσμο.

Γιατί να μην μπορώ να προσβάλω την πίστη;

Πολλοί, όταν εγώ κρίνω την πίστη (όχι οποιασδήποτε θρησκείας, μόνο του χριστιανισμού, τις υπόλοιπες θρησκείες χαμογελούνε από περηφάνια όταν τις κριτικάρουμε) δέχομαι σχόλια του τύπου "τς τς τς.. δεν μπορείς να κρίνεις τη θρησκεία και τα πιστεύω κάποιου, είναι ιερά".

Φυσικά μπορεις να θίξεις και να προσβάλλεις την πίστη. Για την ακρίβεια όχι απλά "μπορείς - επιτρέπεται", αλλά αν είσαι έστω ελάχιστα σκεπτόμενος, επιβάλλεται να προσβάλλεις, κατακρίνεις, σατυρίζεις, γελοιοποιείς (πες το όπως θες) κάθε είδους ανόητη δεισιδαιμονία, συμπεριλαμβανομένων και των θρησκειών φυσικά.

Ζούμε μέρες καρναβαλιών για παράδειγμα. Το καρναβάλι είναι παγανιστικό. Λατρεία του Διoνυσου. Αποφασίστε. Θα τηρήσετε την ορθοδοξία ή θα είστε όπως σας αρέσει; Γιατί, αν είστε το δεύτερο τότε μη μας μιλάτε για χριστιανισμό και ορθοδοξία.
Και όταν λέμε ότι νηστεύουμε 40 ημέρες, νηστεύουμε από ΟΛΑ. Το προγαμιαίο σεξ είναι του σατανά. Ο αυνανισμός ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Τρεις φορές την ημέρα προσευχή, διαφορετική το βράδυ από το απόγευμα και διαφορετική στη νηστεία απο τη μη νηστεία.

Έτσι λέει η ορθοδοξία. Αν κάνετε του κεφαλιού σας και ό,τι σαν βολεύει τότε είστε αιρετικοί.

Αν προσβάλλει η κριτική μου εσάς, εμένα με προσβάλλει το ότι είμαστε στο 2013 και ακόμα δεν μπορεί κάποιος γκέι έφηβος να πει φανερά τη σεξουαλική του ταυτότητα. Με προσβάλλει ο σεξισμός που υποθάλπεται από τη θρησκεία σας. Με προσβάλλει το ότι υπάρχει μέρος στο οποίο δε μπορώ να μπω γιατί είμαι γυναίκα. Με προσβάλλει η υποκρισία σας όταν λέτε ότι είστε χριστιανοί ενώ δεν έχετε διαβάσει ποτέ τη Βίβλο. Με προσβάλλει να θεωρούμαι ακάθαρτη επειδή βλέπω περίοδο. Με προσβάλλει το ότι η εκκλησία σας έχει τόσα λεφτά που μπορεί να μας αγοράσει και να μας πουλήσει όλους ενώ μιλά για ταπεινότητα. Με προσβάλλουν τα χρυσά σκήπτρα και οι λιμουζίνες ενώ ο πλανήτης μας πεινά. Και με προσβάλλει ακόμα, το ότι δεν μπορώ να κρίνω ελεύθερα ένα θεσμό ο οποίος ευθύνεται για τόσα απάνθρωπα εγκλήματα ανά τους αιώνες. Είμαστε πάτσοι;

Photos of Istanbul

I took these photos while i was in Istanbul. I adore them.